ماه من

هر شب چراغی در دست

به استهلال تو‌می ایم

و تا سحر به انتظار تو مینشینم

اما در سحرگاه نومیدانه

به سرای خویش برمیگردم

گویا روزه من نه یه ماه

بلکه یک عمر است

 

نوشته شده در دوشنبه 96/4/5ساعت 4:18 عصر توسط روزگار غربت| نظرات ( ) |