من محکوم به سوختن در آتشی هستم

که دیگری

برای برآوردن آروزهایش روشن کرده بود

و مرا 

هیزم این آتش کرد

تا سوختن من روشنی بخش خانه اش شود

و حال

ایستاده دور تا دور آتش میچرخد

سوختنم را میبیند و قهقهه مستانه سر میدهد

نوشته شده در سه شنبه 94/9/24ساعت 1:0 عصر توسط روزگار غربت| نظرات ( ) |